•  – In 4 dagen de “W” van de Torres del Paine gelopen.

6-04 Om 8.30 uur stop ik op de bus die mij brengt naar Puerto Natales. Aangekomen zoek ik het hostel (Nancy) op waar ik goede verhalen over had gehoord. Aangekomen bij het juiste adres (L.P.) is het hostel echter verplaatst. Daar aangekomen word ik warm ontvangen en krijg een single kamer. Ik bespreek met haar mijn plannen met betrekking tot Torres del Paine. Daarna ga ik naar een andere voorlichting, georganiseerd door een ander hostel, over de vier-dagen-hike die ik wil gaan maken. Mijn plan is gemaakt en ga erna naar de supermarkt om mijn eten loor aankomende vier dagen te kopen. Elke dag zal hetzelfde zijn: all-bran met melkpoeder, mueslirepen, pasta en chocolade. Teruggekomen bij Nancy huur ik mijn tent, matje, kookset en regenbroek. Maak een goede maaltijd, organiseer mijn backpack en ga op tijd naar bed. De wekker staat op 6.30 uur…

7-04 Ik word wakker, neem mijn ontbijt en stop om 7.15 uur op de shuttlebus die mij naar het Parque de Torres del Paine (Towers of Pain) brengt. Hier komen we 2,5 uur later in de regen aan. We moeten hier wachten tot we op de catamaran kunnen stappen die ons naar “Refugio y Area de Acampar Paine Grande” brengt. Op de catamaran spreek ik tijdlang met Thiago en Erika en in no-time zijn we er. Aangezien het regent, er al aardig wat wind staat en ik vandaag het eerste deel van de “W” wil doen zet zet ik mijn tent in tien minuten op. (Mis Dirk zijn advies een beetje, want…) De tent staat waardeloos en ver weg van de rest. Ik gooi mijn backpack in de tent en ga op weg. Ik kom een groep tegen (Chris, Jeoff, Laura en John) met hetzelfde plan en ga met hen mee. Ik heb een zelfde snelheid als Chris en al snel zijn we samen op pad. Er staat een wind tot 85 km/uur met regenbuien. Terwijl we naar het uitkijkpunt over de Glaciar Grey hiken, lopen we langs verschillende meren en bergen. Aangezien het redelijk bewolkt is vandaag zien we niet de uitzichten waar het park zo bekend om is. Het is in één opzicht een geluk, want de batterij van mijn camera knippert al bij het aandoen (waarschijnlijk heeft ie aangestaan, want had hem opgeladen bij Nancy). Teruglopend drinken we “het beste water van Chili”, namelijk rechtstreeks uit de bergen. Vandaag hebben we ongeveer 22 kilometer gelopen. Teruggekomen op de camping staat mijn tent er gelukkig nog. Ik maak mijn eerste pastamaaltijd in een shelter, spreek af met de groep om morgen samen verder te hiken en ga rond 20.30 uur naar mijn tent. Enigszins bezorgd of mijn tent vannacht niet weg zal waaien door de wind- en regenhozen, de stenen die door mijn matje duwen, de tent die te klein is om recht in te liggen en de rare bijgeluiden rond de tent zorgen ervoor dat ik hooguit vier uurtjes heb geslapen.

8-04 Rond 7.00 uur is het even rustig buiten dus ga snel mijn tent uit om hem af te breken. Schuilende tot de shelter opent voor het ontbijt spreek ik een kerel aan mete en flink ochtendhumeur (soms vraag je jezelf even af of je iets verkeerds doet, of meer algemeen waar je mee bezig bent, wat meestal komt door dergelijke confrontaties). Wanneer ze shelter openen neem ik mijn ontbijt en verneem dat er een stel was die vannacht een muis in hun tent hadden die er niet uit wilde en 25 procent van de mensen die hier net zijn vertrekken al vanwege het weer. Om 9.00 uur zijn we allemaal klaar om te vertrekkenen en schijnt de zon zelfs. Nog geen twee uur later lopen we echter door de sneeuw en gebruik mijn sokken van gisteren als handschoenen (Torres del Paine staat ook bekend doordat je hier alle jaargetijden op één dag kan ervaren). De sneeuw valt daarbij bij elke struik in mijn nek en op mijn backpack (ook hier is mijn lengte geen voordeel). Door de sneeuwval zijn vele paden veranderd in kleine riviertjes. Aangekomen bij de french valley lunchen we en hangen onze backpacks op in “Campamento Italiano” om te voorkomen dat de muizen erin knagen. Helaas is het uitzicht van de French valley volledig bewolkt en de paden door de sneeuw niet begaanbaar. We lopen ongeveer één kilometer (in plaats van zeven) omhoog om de Glaciar te zien. Teruglopend picken we Jeoff en onze backpacks op en gaan naar “Refugio y Campamento Los Cuernos”. Hier komen we al om 14.00 uur aan, vier á vijf uur eerder dan verwacht. We zijn echter doorweekt en ik heb – ondanks de goretex in mijn schoenen – een kletspoot. Ik zet de tent op en ga me daarna opwarmen bij de kachel in de refugio. Na een warme douche zijn mijn kleren en schoenen weer droog (die zolen van John zijn door de warmte ondertussen gesmolten). In El Calafate kreeg ik een wandelstok die ik mocht houden totdat ik de rechtvaardige eigenaar vond, die ik hier in de refugio tref. Hij gaat echter met een volledig georganiseerde tour (á 800 euro inclusief overnachten, eten, gids en drager) mee en ik mag de stick voor de hike houden. De stick is hier erg handig, dus ben blij dat ik hem nog twee dagen kan gebruiken. Ik geef mijn eten aan Jeoff, want hij verblijft in de refugio en ik wil geen muizen in mijn tent. Als ik naar mijn tent loop schiet de eerste al onder de tent vandaan…

9-04 Vannacht heb ik gelukkig wel goed geslapen. Als ik de refugio binnenloop verneem ik van Jeoff dat hij vannacht de muizen in zijn backpack had! Er is wat aan mijn pasta geknabbeld, maar hebben de rest gelukkig niet aangeraakt. Bij Laura werd wakker met het gevoel dat er een muis over haar gezicht liep en heeft haar waterfles kapot gebeten waardoor ze in een plas lag. Terwijl ik ontbijt probaren ze in de refugio een muis te pletten met een veger. Wanneer hij schuilt onder mijn voeten doe ik het werk maar voor hen (sorry Suzanne). Vandaag gaan we op pad naar de top, waar we kunnen genieten van de torres. Aangezien het er erg koud zal zijn en er geen refugio is om in te overnachten, besluit Jeoff om niet mee te gaan. De tocht gaat via een stijle klim (“pain is only temporary”) over in sneeuw. Aangekomen in “Campamento Torres” moet ik eerst 30 centimeter sneeuw wegscheppen voordat ik mijn tent kan plaatsen en is er geen vlakke ondergrond meer te vinden. De ranger (Alexius) laat gelukkig mensen bij hem binnen opwarmen en na verloop van tijd zitten er 14 man o peen ruimte van nog geen vijf vierkante meter. Terwijl de ranger broodjes bakt praten we met z´n allen en genieten van de warmte en brood. Om 21.00 uur ben ik hopelijk warme genoeg en ga met twee paar sokken, thermobroek, pantalon, thermoshirt, 2 T-shirts en sweater in mijn slaapzak liggen.

10-04 Om 6.45 uur gaat de wekker. Ik ben vannacht vaak wakker geweest, maar heb het nooit écht koud gehad ondankds dat het buiten -5 graden was. Ik organiseer mijn backpack, haal mijn tent neer en ga samen met de rest naar de Torres. Hier komen we rond 7.30 uur aan. Net wat te laat eigenlijk, aangezien de rode ochtendgloed al veranderd is naar een gele gloed die tegen de Torres kaatst. Ik maak maar enkele foto´s met mijn mobiel om dit toch vast te leggen. Alexius raadt ons aan niet mee te gaan naar een andere uitzichtpunt, aangezien het al bewolkt raakt en het niet zeker is of we dan om 14.00 uur terug zullen zijn om de bus te halen (er gaat namelijk maar één per dag).We komen nu al om 11.00 uur beneden en genieten van een welverdiende lunch en bier. De shuttle brengt ons terug naar de lijnbus en we zijn leer op weg terug naar Puerto Natales waar ik mijn spullen leer aflever. Ik stop onder de douche, organiseer mijn spullen en om 20.30 uur check ik in bij Navimag. Dit is een rederij waarmee we in vier dagen van Puerto Natales naar Puerto Mont zullen varen (1500 kilometer). Samen met Matthew (die ik al had getroffen in de Torres del Paine) checken we veel te laat in, maar krijgen – ondanks de vloekwoorden – wel een vierpersoonskamer voor ons tweeën in plaats van een 22 persoons dorm. Om 22.00 uur lig ik uitgeteld in het 180 centimeter lange bed.