• – Vierdaagse tour naar de Gran Salar de Uyuni gemaakt. 

15-5 Gisternacht kwam ik wat verlaat aan op het busstation en was Judy al vertrokken uit het hostel. Als ik 20 minuten voor vertrek mijn kaartje heb gekocht merk ik dat ik mij sd-kaart en cardreader in de pc heb laten zitten in het internetcafe waar ik mijn laatste uren aan het verdoen was. Ik ren naar een taxi en vraag hem zo “rapido” mogelijk heen en weer te rijden, zodat ik mijn bus nog wel kan halen. Terwijl iedereen – behalve Judy – in de bus zitten kom ik nog net op tijd aan en vertrekken we naar de Argentijnse grensplaats La Quiaca. De bus is ´s nachts ijskoud en wordt het – door de hoogte – moeilijker om vrij te ademen. Om 8.20 uur komen we aan en lopen we door de salida, brug over en naar de entrada waarna we op eens in het koude en stoffige Villazón zijn aangekomen. De mensen in Bolivia zijn gekleed in dekens met hoedjes op en de sfeer is direct totaal anders. Vijf minuten voor vertrek komen we aan op de terminal en kunnen nog meer met de laatste bus (in de ochtend) naar Tupiza. De bus is verhoogd en staat op wielen van ongeveer 80 centimeter, wat nodig blijkt want de gehele weg is onverhard! De bochten zijn onoverzichtelijk, dus toeteren ze maar gewoon terwijl ze even snel doorcrossen. Veilig aangekomen in Tupiza om 10.00 uur (gevoelstijd was eerder vier uur) informeren we naar een hotel en naar de verschillende tours die ze aanbieden. We besluiten samen met twee Canadezen (Greg en Sam) te lunchen en ons daarna in te schrijven voor de tour. Daarna is het hoog nodig tijd voor siesta! Wanneer ik wakker word ga ik naar het internetcafe waar later ook Judy komt. Terwijl we in een restaurant eten staat er een TV met live concert van Guns n´Roses, dus mijn aandacht gaat met name uit naar de TV. 😉 Vanwege de hoogte ben je hier al snel moe en ga ik al vroeg naar bed.

16-5 Vandaag opgestaan en de beste douche – so far – gehad tijdens mijn reis in Zuid Amerika. Ook het ontbijt komt in de top 10 en dat voelt goed na het arriveren in Bolivia. Wanneer we geld willen halen bij de bank gaat het al beetje mis, dit kost ons meer dan een uur (geen automaat en als we de bank uitlopen is de rij ongeveer 80 meter). We vertrekken daardoor een uur later dan gepland en we gaan op weg naar San Antonio de Lipez. Na ongeveer anderhalf uur komen we bij onze eerste stop: de bergen van Palala en Sillar. Onze (Engelstalige) guide (Archie) vertelt ons het een en ander over het ontstaan van de Andes waarna we weer instappen en rijden naar een open veld waar vele Lama´s grazen. We zijn hier niet alleen, want er zijn ongeveer tien andere Toyota Landcruisers. Archie is ook onze kok en hij bereidt hier een lekkere lunch voor ons. Tijdens de reis heb ik al een (reeds bekende) nickame gekregen, namelijk “El Jefe” (Bas=Boss=Jefe). Daarna rijden we – naast een stop bij enkele skeletten van lama´s – aan één stuk door naar San Antonio de Lipez. Tijdens deze gehele rit – die 4,5 uur duurde – spelen een spelletje. Als we aankomen bij onze slaaplaats krijgen we een korte briefing over wat 4200 meter hoogte met je kan doen: de hoofdpijn hebben we allemaal al een beetje, ´s avonds zal het echter ongeveer -10 graden zijn en als je de volgende morgen te snel op staas zal er een kans zijn dat je gaat overgeven. We moeten daarom eerst een klein half uur snoozen voor we echt uit bed komen. Na het eten gaan we allemaal al snel naar bed (met al onze kleren aan)!

17-5 Wanneer ik de volgende dag rustig ben opgestaan en de vrieskou in loop sta ik versteld van de honderden sterren die te zien zijn. Wanneer ik er een foto van wil maken geeft mijn camera aan dat de batterij al op is. En er is hier geen elektriciteit! Gelukkig werkt mijn mobiele telefoon nog wel en ook Sam is een fan van fotograferen. We rijden rond 6.00 uur weg en komen als eerste aan bij Ruinas de San Antonio. Hier woonden lange tijd mensen die leefde van het zilver zonder dat zijn belasting betaalde aan de Spanjaarden. Op het moment dat al het zilver op was werd het na verloop van tijd een spookstad. Hierna rijden we een park in ter grote van Friesland, Groningen en Drente, waar in totaal drie kleine dorpjes gevestigd zijn (die zich bezig houden met het behoud van verschillende onderdelen van het park). We gaan naar een thermal, maar vanwege de drukte besluiten we hier alleen snel te lunchen en terug te komen nadat we naar de “Lagoa Verde” zijn geweest. Dit is onze volgende stop. Het water is hier door zilver, magnesium en andere mineralen neon-groen van kleur. Als we terug zijn bij de thermal zijn er maar vier anderen in de thermal. We liggen hooguit 20 minuten in de thermal voordat we door moeten. Dat betekent ook uit het heerlijk warme water de kou in en afdrogen! Hierna rijden we door naar verschillend gekleurde geisers die allemaal verschillende (giftige) mineralen bevatten ongeveer 90 graden zijn en stinken naar rotte eieren. Niet lang geleden is er een “gringo” ingevallen en Archie maakt grappen over de “boiling gringo´s”. We lopen namelijk over stukken van maximaal 40 centimeter en aan beide kanten liggen kokende geisers. Ongeveer een uur na de geisers komen we aan bij onze tweede slaapplaats: nu op een hoogte van 4600 meter. Bij aankomst gaat Froy (bestuurder) de band repareren, omdat we blijkbaar met een spijker in de band hebben gereden! Na het eten brengt Archie mij naar een plek waar wel elektriciteit is. Wanneer ik later mijn batterij ophaal en terug loop naar onze slaapplek loop ik een verkeerde deur binnen en roept er iemand “Hey Bas!”. Ook Alex en Jo zijn hier! Zij doen een drie-daagse tour vanuit Uyuni in plaats van een vier-daagse uit Tupiza. Na bij gebabbeld te zijn ga we rond 21.00 uur naar bed, omdat dan alle lampen uitgaan!

18-5 Na een goede nacht slapen en ontbijt maak ik twee foto´s en zegt mijn camera dat ik mijn batterij alweer moet vervangen. Het blijk dat de hoogte en kou geen goede invloed hebben op de batterij en de lithium bevriest ofzo. Gisteren werkte mijn mp3-speler ook al niet. De rest van de tour verblijft de camera dus in mijn boxershort (voor warmte)! Voordat we weg gaan is Froy een andere band aan het verwisselen, omdat deze leegloopt. Een andere auto start niet en zijn accu wordt – heel profosorisch – opgeladen. Wanneer we 250 meter hebben gereden staat dezelfde auto alweer stil en blijkt er een kabel door te zijn gevroren. Na een klein uur repareren rijden wij verder en krijgen we van Archie cocabladeren. Het is een van de grootste uitvoerproducten van Bolivia (het zit oook in het geheime coca cola recept) en veel mensen in Bolivia sabbelen hierop, omdat het helpt tegen hoogteziekte, energie geeft en het de honger stilt. Van deze bladeren wordt ook cocaine gemaakt, maar in plaat van 15 blaadjes heb je 100 kilo nodig voor 1 gram. De cocabladeren geven het gevoel dat je wang verdoofd wordt en het smaakt naar thee. Al snel komen we aan bij “Lagoa Colorada”. Een meer wat door mineralen rood is en waar vele flamingo´s paren. Hier lopen we langs het meer en proberen we wat mooie foto´s te maken van de flamingo´s. Volgende stop is bij een gebergte (Arbol de Piedra) wat door erosie en wind rare vormen heeft aangenomen. Vanuit hier rijden we langs vijf andere meren, vulkane (o.a. de rokende Volcán Ollague) en door naar onze derde slaapplek: het Salthotel. Dit hotel aan de rand van de zoutvlakte (S.P. de Quermes) is gemaakt van zout. We zitten op van zout gemaakte stoelen aan een tafel van zout en ook de binnenmuren zijn van zout. In de soep schraap ik daarom – voor de smaak – wat extra zout van onder de tafel. Hier hebben we ook eindelijk weer een warme douche en om 21.00 uur is het ook hier tijd om te gaan slapen in het (natuurlijk) van zout gemaakte bed.

19-5 Vandaag staan we om 4.45 uur op en vertrekken om 5.45 uur naar het hoogtepunt van de tour: de “Gran Salar de Uyuni” in “Parque Incahuasi”. Na vertrek vraag ik of we wel voldoende benzine hebben, omdat de meter haast in E staat. Archie en Froy zijn er beide van overtuigd dat er genoeg is. Na een half uur rijden komen we op de zoutvlake waar we halverwege stoppen om te genieten van de zonsopgang. Als we uitstappen zien we de pentagons op het zout, wat komt doordat er in het regenseizoen water verdampt en deze kringen achterlaat. Het zout is hier ongeveer 6 meter diep, waarna er een laag is met ongeveer een meter water komt en daarna tot 10 kilometer zout. De totale zoutvlakte heeft een omvang van half Nederland. Sam en ik gaan direct de auto uit om wat idiote foto´s te maken, terwijl de rest pas na een klein uur uit de auto en in de kou stapt om te genieten van de zonsopgang. Volgende stop is één van de vijf eilanden (Fish Island in het midden van de Salar) die te bezichtigen zijn (bij de tien andere eilanden is het zout niet sterk genoeg). Hier bereidt Archie ons ontbijt klaar, terwijl wij een rondje maken over het eiland. Na het ontbijt is het weer tijd om domme foto´s te maken en gaan we op weg naar het (illegale) Salthotel. Dit hotel staat op de zoutvlakte en is erg milieuonvriendelijk en – vanwege corruptie volgens Archie – nog steeds hier onder de titel “”museum””. Wanneer we 200 meter hebben gereden is de benzine echter op en krijgen we wat van iemand anders. Het lijkt mij onvoldoende, maar Archie en Froy “weten het beter”… Na 25 kilometer staan we wéér stil en krijgen we dit keer vijf liter van iemand anders. Natúúrlijk weer onvoldoende en dus staan we nu echt stil zonder andere auto´s in de omgeving! Froy gaat proberen om auto´s tegen te houden en wij proberen te seinen met behulp van spiegels en zwaaien. Het lijkt niet te helpen en Archie gaat een band ophalen die in de verte ligt. Er is twee weken geleden een ongeluk gebeurt op de zoutvlakte waarbij 13 mensen zijn overleden doordat er twee auto´s tegen elkaar aanknalden en de benzine op het dak ontplofte (overigens hebben de landcruisers hier – nog steeds – geen veiligheidsgordels). Iedereen is erg van het ongeluk geschrokken en de rooksignalen trekken daardoor spoedig een andere auto aan. Omdat we ondertussen onvoldoende water hebben om het vuur uit te maken besluit Sam maar in een fles te piesen. Wanneer de auto arriveert heeft deze echter zelf ook onvoldoende benzine. Hij zal echter terug komen met voldoende belooft hij. Ondertussen speelt de rest een kaartspel en ik ga in de zon op de motorkap zitten met mijn Che Guevara boek. Archie gaat lunch maken en na een uur – terwijl wij lunchen – komt onze reddende engel terug met benzine. We kunnen weer verder en slaan het Salthotel over en rijden direct naar Uyuni. Als we Uyuni binnenrijden geloof ik bijna niet dat dit Uyuni is: Bolivia voelt echt aan als een derde wereld land, terwijl ik in eerste instantie niet geloofde dat er in Zuid Amerika echt derde wereld landen bevonden. Het grootste gedeelte van de huizen zijn niet af en gemaakt van klei. We bezoeken eerst de “Cementerio de Trenes ” (waar allemaal stoomlocomotieven staan te verroesten) en rijden daarna het centrum in. Dit blijkt een stuk touristischer te zijn. Na vier dagen en meer dan 1000 kilometer te hebben afgelegd nemen we hier afscheid van Archie en Froy. Sam en Greg hebben een hotel gereserveerd en Judy en ik gaan naar het goedkopere Hotel Avenida. Ik kom in het internetcafe Robin (Nederlandse jongen die ik eerder ben tegen gekomen in Santiago en Cordoba) tegen en we gaan met z´n driën naar Sam en Greg om wat foto´s te delen en gaan daarna uit eten. Uyuni heeft naast de Salttour niet heel veel te bieden dus morgen ga ik verder.