• – Een helse rit…
• – Verbazingwekkende nachten in Zuid Amerika´s salsamekka…

17-7 Vanochtend sta ik om 6.40 uur op en om 7.00 uur zit ik al in de taxi naar de grens. De grensovergang is een peulenschil, stempeltje salida en stempeltje entrada. Mijn overgebleven dollars wisselen in pesos moet je echter je gedachten wel bij houden. De wisselaar wil me 1:1700 geven en dat komt op zijn rekenmachientje uit op 52.000. Ik snap er niks van en reken in mijn hoofd na dat dit niet kopt. Wanneer ik het echter intyp op zijn machientje is het echter weer 52.000. Ik denk dat ik gek ben! Even later komt het uit op 56.000, daarna 61.000. Mijn hoofdrekenen is nog niet zó slecht, maar mijn vertrouwen in een machientje lijkt sterker te zijn. Uiteindelijk krijg ik toch mij 71.000 pesos en dan stapt ie in een auto en gaat weg voor ik de biljetten heb gecontroleerd. Gelukkig blijken ze allemaal echt te zijn. Rare situatie! Dan probeert een taxichauffeur me af te zetten om naar Ipiales te gaan. Volgens hem 6 kilometer en dat kost me 10.000. Wanneer ik in de L.P. kijk staat er dat het 2,5 kilometer is en een collectivo maar 1000 kost. Dan zakt ie van 10.000 naar 8.000, 6.000 en wanneer ik nog steeds wegloop naar 4.000. De collectivo deel ik met twee anderen aangezien we niet langer willen wachten en kost uiteindelijk 2.000 om naar de terminal te komen. Daar stap ik om 9.00 uur in een halve bus met beenruimte zo groot als mijn schoenmaat. De eerste minuten zit ik met kippenvel in de bus: Colombiaanse muziek op en een geweldig landschap. Na een klein uur doet de muziek me pijn aan de oren, omdat de enige box van de bus boven mij zit en hard genoeg staat voor de hele bus. Met wc-papier in mijn oren is het te doen. Na een onnodige stop van 50 minuten in Basto zit ik op een plek met meer beenruimte en kan dan zien hoe idioot de buschauffeur rijdt. In bochten van bijna 180 graden rijdt hij 70 kilometer per uur en haalt hij de vrachtwagens in. In tegenovergestelde richting komen echter ook de enorme Amerikaanse trucks aan en eenmaal is het een bijna botsing (dezelfde situatie als mijn bijna dood ervaring met Evelien achter het stuur) en een ander maal lig ik op de grond nadat de chauffeur vol in de remmen moet. Na ongeveer zes uur in de bus te hebben gezeten braakt de jongen in de rij naast me zijn zak chips eruit en stapt erna zonder iets te zeggen uit. Bij de volgende stop weet de chauffeur een Colombiaans recept tegen de kotsgeur: koffie eroverheen! In eerste instantie werd ik gewaarschuwd voor de grensovergang, maar de busreis was de meest beroerde tot nu toe. 11 uur in angst (en vijf uur in kotsgeur) zitten wanneer we (eindelijk) vol tegen een tegenligger op zullen knallen. Maar om 20.15 uur kom ik veilig aan in Cali en brengt een taxi mij naar het hostel. Na een douche maak ik kennis met een groep in het hostel en ga daarna wat eten. Na het eten loop ik over de uitgaansstraat die bomvol zit met “salsathecas”. Ik ben echter kapot en na een biertje ga ik terug om eindelijk mijn bed op te zoeken.

18-7 `s Ochtends ga ik de straat op om een ontbijtje te scoren en wat van Cali te zien. Lopend door de stad wordt duidelijk waarom Cali zo wordt bewonderd door het mannelijk geslacht: de borsten van de vrouwen worden vol gepresenteerd als je over de straat loopt. De plastische chirurgie viert hier nog hoogtijdagen en al zal ik mijn droomvrouw hier niet ontmoeten, mijn zonnebril komt goed van pas om de chicas te checken! 🙂 Op straat staan verschillende kraampjes met T-shirts te koop met als slogan de bevrijding van de FARC in Colombia. Cali is niet `s werelds mooiste stad en als de vrouwen en nachtleven niet zo spetterend waren, zou er geen gringo komen waarschijnlijk. Wel is duidelijk dat ik hier nog een ietwat vreemd verschijning ben, want veel mensen kijken me na of proberen te meten of ze met hun handen in de lucht even groot zijn als ik. In de middag chill ik wat in het hostel en chat ik even bij met mijn moeder. `s Avonds ga ik samen met mijn uitermate relaxte Engelse kamergenoot (Max) wat eten en `s avonds drinken we met een groep andere Engelsen (Jack, Charlie en Harry) eerst wat in in het hostel en gaan erna de stad in. Terwijl we op een terras zitten komt er een meisje op me af of ik zin heb in het cafè ernaast te komen dansen. De reggeaton knalt uit de speakers en dirty dancing is er niks bij… Ik doe lekker mee tot een meid met haar hand vol naar mijn kolonel grijpt. Dan ga ik terug naar Charlotte, het meisje dat me in eerste instantie ten dans had gevraagd, met wie ik op de reaggeaton te keer ga (en daar laten we het verder maar bij). Wanneer Max met een grote glimlach binnenkomt zegt ie dat het tijd is om te gaan en ik neem afscheid van Charlotte en stap in de taxi die ons naar een discotheek (Praga) buiten het centrum brengt. Met z`n zevenen passen we eigenlijk niet in de kleine taxi, maar we komen veilig aan. Praga komen we echter alleen binnen met chicas en het is een geluk dat we de drie meiden uit het hostel tegenkomen en we naar binnen kunnen. Aangezien de drankjes in deze toko veel te duur zijn gaan we al snel weer naar buiten en drinken we in de tent ernaast wat biertjes en dans ik met de locals. Om 2.00 uur gaan we terug naar Praga, maar de sfeer is nog steeds niet zoals we willen en om 3.15 uur ga ik samen met Max terug naar het hostel. Ik besluit morgen toch maar in Cali te blijven voor een extra avond…

19-7 Om 8.00 uur ben ik al wakker en ga voor een tweede stadswandeling. Het centrum bestaat uit lelijke gebouwen op het centrale plein na. Overal staan kraampjes op de straten met mensen die uiteenlopende spullen verkopen. In het park ga ik even zitten en kom in gesprek met twee Colombiaanse jongens. In de middag kom ik terug naar het hostel en neem een powernap. Samen met Max en Rob (een Nederlandse jongen) ga ik wederom eten bij de Mexicaan en na een paar biertjes in het hostel gaan we het centrum in. Helaas is vanavond de reaggeaton ver te zoeken en is het 99% salsa wat er gedraaid wordt. Wanneer we van salsatheca switchen komt Max in gesprek met een onaantrekkelijke meid, maar met grote jongens waar hij van onder de indruk is. Ik ben totaal niet onder de indruk en ga een praatje maken met een andere meid/groep. Naast een telefoonnummer (waar ik hier niks aan heb natuurlijk) neem ik afscheid van Nathalie en haar vrienden en ga terug naar Max en Rob. Hij heeft meer succes en samen met hen gaan we naar het uitgaansgebied Panchito. Daar gedraagt zijn verovering verschrikkelijk irritant en laat – naast Max – ook mij en Rob maar niet met rust. We moeten bij hen blijven etc en probeert me steeds terug te trekken naar hun zitplaatsen. Ik zeg haar dat ze mij met rust moet laten en dan blijkt dat Max in problemen zit, omdat de groep twee flessen drank heeft bestelt en wij moeten meebetalen voor hun drankjes (en daar hebben we niet het geld voor). Na een discussie met Max´ chick zeg ik dat ze op moet hoepelen en dat ik vanavond geen contact meer met haar wil. Ik ben vanavond de enige gringo die mij verstaanbaar kan maken in het Spaans en naast dit moest ik eerder op de avond het gesprek leiden terwijl één van de Engelsen coke had geregeld, maar verder niet wist wat de kerel wilde. En bedankt! Mijn avond is even weer volmaakt als ik in een leuk gesprek heb met (serieus) de mooiste meid van de club.  Tot slot word ik door een meid gevraagd of ik bij haar vrienden wil zitten waarna haar vriend me vertelt dat ie een sniper was (en zo zag ie er ook uit). Het was weer een verbazingwekkende avond in Cali, maar van de salsa hier heb ik al wel genoeg. Om 6.30 uur ben ik veilig terug in het hostel.

20-07 Vandaag is het bevrijdingsdag in Colombia en tijdens de vredesmarch slaap ik nog, maar rond 14.00 uur staan we met z’n allen in het park waar een groot podium is neergezet en naast een dansshow nog een Colombiaanse artiest optreedt. De mensen lopen allemaal rond in de kleuren van Colombia (geel, blauw, rood) en staan allemaal te springen en (inclusief wij) kijken met verbazing naar de mooie presentatrice. In Cali ben je als tourist nog wel een uitzondering en veel proberen een foto van me te maken met hun mobiel, steken hun hand in de lucht om mij “te meten” of zeggen “muy alto, muy alto”. Wanneer Charlie en ik naar voren gaan komen we in contact met twee Colombiaanse meiden (Diana en …) met wie wij na het concert nog wat drinken in een plaatselijke bar. Geweldig om te zien hoe geïnteresseerd Diana luistert naar Charlie die geen woord Spaans spreekt en Diana die geen woord Engels verstaat! 🙂 Om 18.30 uur nemen we afscheid en gaan terug naar het hostel waarna we samen met de rest nog pizza eten voordat C,J, en H vertrekken. In het hostel is één van de Zwitserse meiden (Yvonne) in onze dorm gekomen en samen met haar twee andere vriendinnen (Steffani en Elvira) en Max zitten we in de voorkamer voordat het tijs is om naar bed te gaan. Morgenvroeg is het tijd om uit te checken.