• – Mis amores: Nicole (Nikki), Zamira (Maracucha), Giulia (Mi chicitita), Julie, Andre, Alexis (Blanco), Julian, Alexis (Commander), Norelis, Nelsi, Dayaleth & Diego, Jeremy, todo la familia de Marachuca y mucho mucho mas!!
• – Memorias de playa grande
• – Dia de Diablo en San Juan en Chauo
• – San Juan en Puerto Colombia

Het is ondertussen 27 juli en ik ben nog steeds in een dorpje van ongeveer 500 man! In een half jaar in Zuid Amerika is er geen plek die mij langer heeft weten vast te houden, dus hoe te beginnen? Ik probeer chronologisch…

21/06/11

Het is 7.30 uur als ik wakker word en ik de straat op ga. Het hostel / posada ligt ongeveer in het midden van Puerto Colombia aan de “hoofdweg” en dicht naast de kerk. Van hier naar de boulevard is nog geen 5 minuten lopen. Ik zie de vissersbootjes liggen en koop de eerste empanada sinds veel te lang geleden. Zoals overal in Zuid Amerika maak ieder land zijn empanada anders en hier wordt hij gefrituurd met vis, kip, vlees, verse kaas en nog een aantal. Samen met de standaard cafe con leche maakt dit een stevig ontbijt. Ik loop naar het hostel om mijn camera te halen en leg een beetje vast wat ik zie en ga naar de mirador waar een beeld van jezus over de zee uitkijkt. Zelfs vanuit hier hoor je de muziek uit het dorp, terwijl de zon al lekker staat te branden. Ik bel vanaf de boulevar (genaamde de malecon) naar Nicky en spreek met haar af in het hostel. Ze arriveert een uurtje later samen met Alexis Blanco. Op het eerste, tweede en derde gezicht een enorme nicht. We lopen met z’n allen naar het huis waar een vriend op past (zoals de groep die ik aankomende dagen ga leren kennen veel doen en enigzins gelijk met mijn eigen situatie thuis). In het huis zijn Alexis (el commander) en Julian (surf hippie). Omdat Alexis 3 maanden naar Duitsland gaat om zich voor te bereiden voor een 8 daagse wedstrijd door de Alpen moet het huis schoongemaakt worden en geverfd. Nicole gaat helpen en na het ontbijt gaan Alexis en ik naar het strand waar ik Diego en Dayaleth ontmoet. Ik had hen eerder ook in de bus gezien met Nicky, maar nog niet echt kennis gemaakt.

Ik chill wat op het strand en duik af en toe de zee in. Het is hier ongeveer 35 graden en de zon staat lekker te branden. Ik wacht tot Nicole komt zodat zij, zoals afgesproken, lekker mijn rug in mag vetten. Er is na PR al een mooi rood vierkant vlak ontstaan waar ik zelf niet bij kan. Nicole is voor mij een zeer intrigerende meid na 8 jaar Venezuela is ze helemaal opgegaan in het leventje hier. Ze geeft iedereen op straat een kus die ze kent, schreuwt naar iedereen ” Hola mi amor”. Zo af en toe vind de de exception to the rule over de standaard Amerikaan. Geen gelike / geen geawesome maar lekker mi amor, mi vida etc. Ze vertelt me dat de kidnap op haar eerste dag zeker niet her ergste is wat haar is overkomen, maar daar laat ze verder weinig over los. De echte verhalen zullen haar moeders dood worden vertelt ze me. Op het moment dat de regen komt (komt hier afgelopen jaar iedere dag) gaan we terug naar Alexis en Julian, waar ook Zamira is toegetreden. Daar wordt een 3 uur durende kookles gegeven. Het is een hilarisch schouwspel tussen allen en enorm gezellig. Ik help ondertussen ook wat met verven en pureer de bakbananen. Na het eten ga ik rond 23.30 uur naar het hostel om te douchen en ben ik heerlijke gaan slapen.

22/06/11

Vanochtend sta ik vroeg op om weer een ontbijtje te bemachtigen en ik heb met Zamira, Alexis, Diego en Dayaleth tussen 10.00 uur en 11.00 uur afgesproken op la malecon om met een lancha (bootje) naar Chauo te gaan om La caida de los Diablos dan zantes de Chuao te bekijken. Nicole kan helaas niet mee, omdat ze moet werken. De tijd verstrijkt rustig op de Malecon en om 11.00 uur komt uiteindelijk Alexis. Op de rest moeten we nog een uur wachten.

Aangekomen op het strand van Chuao stappen we op de pich up die on s naar het dorp brengt wat ongeveer 3 kilometer verderop ligt (ivm de piraten vroeger). Daar aangekomen zien we de eerste diablos al lopen. Velgekleurd, met stokken, belletjes en een masker op. Ze gaan alle huizen in waar andere diablos wonen en gaan daar dansen. De reden hiervan is mij onbekend, maar het zal vast de geesten oid verdrijven. Het geheel is erg Afrikaans, wat niet vreemd is doordat dit dorp is bevolkt door de Afrikaanse slaven. En doordat het niet bereikbaar is via de openbare weg zijn alle tradities behouden.

Wij kopen niet veel later een 3 literfles sangria en gaan naar de rivier die hoger in het dorp ligt en blijven daar tot het gaat regenen waarna de musquittohel los zal breken hier. Wij gaan terug naar het dorp waar we wat gaan eten en vervolgens op het plein naar muziek en trommels gaan luisteren. Alexis en ik hebben ondertussen besloten om hier de avond ook door te brengen en we zullen de 4 bedden dus met z´n vijfen moeten delen.

Op het plein verzamelen de diablos zich ondertussen waarbij zij dansen voor de kerk, terwijl er vuurpijlen de lucht in worden geschoten. Ik zie een pijl halverwege omkeren en tussen de mensenmeute val ie neer. Gelukkig kan iedereen plaatsmaken voordat ie ontploft en er een grote witte wolk tussen de mensen opstijgt.

Na het fenomeen voor de kerk voltrekken de plaatselijke dansen zich bij de plaatselijke kroeg: een mam en vrouw die om elkaar heen dansen op een soort reggaeton manier. Het duurt niet lang of een ander man/vrouw duwt de ander bij het andere geslacht weg en neemt zijn/haar plaats in. Het lijkt op een natuurlijke selectie… Dans je goed dan stap je samen uit de cirkel en worden beide vervangen. Het wordt mij ondertussen ook duidelijk dat dit dorp een grote familie / soap is. Weinig kinderen worden door de biologische vader opgevoed… Klinkt bijna onmogelijk in een klein dorp als dit (nog kleiner dan Puerto Colombia). Ik begrijp van Zamira dat een echtelijke ruzie hier ongeveer 2 maanden duurt en dan hebben beide wel een ander gevonden. Als het voor mijn gevoel 4 uur ´s nachts is gaan wij allemaal naar het hostel, waar het 0.00 uur blijkt!

23/06/11

In het hostel slapen Zamira, Alexis en ik op 2 kleine eiermatten. Ik ben ´s ochtends al vroeg wakker en terwijl wij willen gaan ontbijten zien wij het festival San Juan Bautista beginnen. Hierbij dansen voornamelijk de vrouwen in de huizen en zingen zij liederen. Ik wacht eerst buiten om niet zomaar iemands huis te betreden. Als ongeveer de enige blanke hier valt het wel op dat ik daar niet tussen hoor. Door een oude vrouw krijg ik echter een soort van bevel om binnen te treden, dus ik sta vervolgens in het huis beetje mee te zingen en te klappen. Om 8.30 uur gaat de rumfles alweer rond en ook ik krijg enkele malen een beklertje met rum toegeschoven die ik in een keer achterover moet slaan.

Na het schouwspel enige malen te hebben gezien in de huizen gaan Alexis en ik naar Choroni, omdat ik al mijn spullen nog in de posada heb staan en ik vandaag uit moet checken omdat er geen plek meer is. Wij lopen het stuk terug naar het strand en Alexis vertelt mij over de plaatselijke groenten en fruit die wij tegenkomen. De weg terug gaan namelijk door de jungle met veel cacao, bananen, mango´s en heel veel ander groen. Jammer genoeg treffen we niet de aapjes. In Chrononi blijken er geen slaapplaatsen meer te zijn, omdat de Venezuelanen een lang weekend vrij hebben en dan in grote getalen naar het strand gaan. Alexis biedt aan mijn spullen bij hem te leggen en zo kan ik terug naar Chauo om daar een extra avond te verblijven.

In Chauo slaap ik even wat bij op het strand voordat naar het dorp ga. In het hostel slaap Zamira ook nog verder bij en daar maak ik ook nog even meer gebruik van. Terwijl ik wakker wordt is La procesion de Diablos y La dancita de Diablos begonnen en arriveert ook André met zijn vriendin Julie. De procession is in samenwerking met de kerk (wat speciaal is, want vaak werkt de kerk hier ook niet aan mee) en tijdens la dancita gaat er een klein meisje (een pop) op een stoel op het hoofd van een man door het dorp. Bij de ingang van haar verblijfplaats zingt de helft van de bevolking dat ze binnen moet treden en de andere helft van niet. Degene met het kleine meisje op zijn hoofd bepaald echter op welk moment zij binnen mag treden. Ondertussen is ook nog het festival San Juan Bautista aan de gang (de laatste keer dat de diablos en het festival San Juan Bautista samenvielen was overigens 50 jaar geleden). Vanavond is er in mindere mate feest bij de plaatselijke kroeg maar is het meer een samenkomst waarbij André en ik een beetje lopen te flirten met de Coors Light meisjes.

Dan bega ik mogelijk een grote fout door een chorizo te eten op straat, waardoor mijn toiletbezoek de aankomende 5 dagen ongeveer wordt vervijfvoudigd. Het zal echter vast niet alleen de chorizo zijn, want ik eet hier alles wat voorbij komt. We dansen tot ´s avonds laat mee met het festival San Juan Bautista en ook ik wordt verplicht nu in een huis in de cirkel te gaan dansen. Boven alles wil ik niemand kwetsen, maar iedereen lijkt het erg leuk juist te vinden dat ik mee doe en krijg zelfs nog complimenten voor mijn dans. Haha!!

24/06/11

Slapen vanavond is nog brakker dan gisteren. In plaats van vijf slapen we nu met zes in het hostel, omdat de eigenaar de andere kamer die wij hadden gereserveerd toch heeft vergeven. Met 2 uurtjes slaap, een buik die raar aan begint te voelen drink ik deze ochtend even water. We lopen weer terug naar het strand en in Chrononi besluit ik op het strand bij te gaan slapen, terwijl de rest hun spullen naar huis brengt. Als ik wakker word vind ik Norelis en Neidys op het strand en wij nemen een plaats in bij Julian die op het strand zit op surfles te kunnen geven. Ik neem plaats in de schaduw waar mijn oog valt op een mooie meid die aan het beachballen is. Haar naam is Giulia en is ook onderdeel van de vriendengroep. Als de zon wat is gezakt ga ik terug naar het strand en neem plaats tussen de rest.Ik babbel wat met iedereen en krijg al wat meer contact met Giulia en haar hond Luna die speelt met Manko (een straatshond die beetje van iedereen is).

Ook de zus van Zamira is op het strand en Zamira nodigt mij uit om bij haar en haar familie te slapen, omdat er nog steeds geen plek is in Choroni. Ik maak daar kennis met de familie van haar zus en van haar broer die beide 2 kinderen hebben (Kaled, Kamel & Elias, Dana) en de Travi (de hond), haar oom en haar moeder. De familie is enorm gastvrij. Ze nodigen hen mee om met hen mee te eten (asado).

´s Avonds gaan we met zo´n beetje de hele groep en nog wat anderen op stap in de bar voor het huis van de Commander. Daar krijg ik van Zamira en Julie mijn eerste salsales en vraagt een plaatselijke dame of ik haar niet wil zoenen. Ik geef haar daarentegen een kusje op haar wang om hierna weer terug naar de groep te gaan. Daarna zegt ze “quiero tu hijo”… Dat sla ik maar af en zal haar de rest van de avond ook niet meer tegenkomen. In de late uurtjes lig ik op het dak van het huis in de hangmat…

25/06/11

Ik wordt vanochtend wakker in de brandende zon en ondanks dat het aan de ene kant voor mijn gevoel is om te vertrekken, wil iedereen (en eigenlijk ook ikzelf) dat ik blijf. Ik zeg tegen Zamira dat ik dan graag nog wat wil anders wil zien. We gaan met de auto naar de (gesloten) energiecentrale die door middel van een dam die vroeger de energie van Choroni verzorgde. Eerst gaan we nog naar een markt waar de spullen tegen de door de staat vastgestelde prijzen worden verkocht. Veel spullen hebben een vaste (lage) prijs, want de prijzen van basisbehoeften is in Venezuela een politiek spel. In Choroni ligt de prijs soms tot 250% hoger dan eigenlijk wettelijk vastgesteld.

Bij de “dique” zien wij een plaatselijke gek zijn kunsten vertonen bij de dam onder applaus van de mensen beneden. Wij gaan hierna naar Nicole die ik al een hele tijd niet meer heb gezien. Ze moest veel werken afgelopen dagen en kon daardoor niet mee. Het is meteen weer leuk om haar te zien en we worden direct volgestopt met een lekkere soep en – haar specialiteit – eigengemaakte taarten. Daar zal ik aankomende dagen nog vaker van genieten! We gaan naar de rio en ze vertelt ons dat ze naar Los Llanos gaat met o.m.  haar baas, een soort moerasgebied. Ze vraagt of wij mee willen. Ondanks dat dit mijn plan om naar Morocoy en Coro te gaan wijzigt lijkt mij dit erg gezellig. Hierdoor ik zal nog een dagje langer in Chroni blijven…

Zamira en ik gaan hierna naar het strand waar ik samen met Julian ga surfen. Ben de beperkte lessen die ik ooit eerder heb gehad vergeten en het gaat nergens naar. Toch lijk ik de attentie te hebben van Zamira!…en Giulia!! Na het strand zal Zamira Nicole helpen met het serveren van eten bij de eigenaar van het huis van de commander. Ik eet met de familie mee en wij bespreken diverse (politieke) onderwerpen van Venezuela. Het is een erg interessant land, want naast de vastgestelde wisselkoers, een benzineprijs van 5 Bs per 80 liter heeft het land een inflatie van 30 procent en zijn onder meer auto´s niet meer te betalen. Het land leeft op veel plaatsen in armoede terwijl het een van de grootste olievoorraden ter wereld heeft…

Om 23.00 uur loop ik het centrum in en tref ik al snel Nicole en Zamira. We gaan vanavond weer op stap en krijg ik mijn vervolg salsalessen. In een andere bar staat de reggeaton aan en vertelt Nicole dat Giulia een oogje op mij heeft… ECHT?? 🙂 Niet veel later blijkt echter dat ik hier als bot in een hondenhok ben. Een soort paradijs, maar het valt echter anders bij mij. ´s Avonds bespreek ik het eea met Nicole  in de tuin voordat we lekker samen gaan slapen in de hangmat.

26/06/11

Ik wordt weer lekker wakker in de brandende zon en als ik naar beneden ga vragen de kids om met hen te gaan spelen in het zwembad. Of… spelen? Ze willen dat ik keihard rondjes ga rennen om het water te laten draaien zodat ze met de stroming mee kunnen drijven. Haha!

Terwijl wij Nicole naar haar posada brengen verneem ik dat ons avontuur in Los Llanos niet door kan gaan, omdat de auto eerst moet worden gerepareerd. Ik besluit mijn originele plan weer te volgen, namelijk naar Morocoy.

´s Avonds gaan we met z´n allen naar de commander, omdat vandaag zijn laatste dag is voordat hij 3 maanden naar Duitsland vertrekt. We maken zijn favoriete maaltijd en daar tref ik ook Giulia weer. Mijn plan is echter om morgen om 5.00 uur te vertrekken naar Morocoy en lijkt aan ons samenzijn een einde te komen. ´s Avonds vertrekken Zamira, Nicole, Julian en ik om wat spullen van Nicole te verhuizen van Vicky naar de posada waar ze werkt.

Terwijl wij de auto voor het huis hebben staan rijdt een motorrijder ons roekeloos voorbij en knalt met zijn hoofd tegen de muur. Hij staat op en terwijl ik naar hem toe loop kan ik de sfeer niet bevatten. Hij staat meteen op, trekt zijn shirt uit en ik weet niet of ie me gaat aanvallen of wat er aan de hand is. Ik houd afstand terwijl ik de deur open doe voor Julian. Zamira en ik gaan naar het “ziekenhuis” waar hij wordt behandeld. Zamira is erg geschrokken en het blijkt pas later voor mij dat ze deze jongen kennen. We brengen hem huis, terwijl ik de bebloede en slechtsrijdende motor thuis breng. Terwijl Nicole hem ondersteunt zakt hij door zij voeten en ligt op de grond. Ik zet de motor neer en voel of ie nog een hartslag heeft. Terwijl ik met hem praat merk ik pas op dat ie hartstikke dronken is en vertelt hij dat hij 15 minuten voor het ongeluk een hele lading coke heeft gesnoven. Zamira, Nicole ik brengen hem terug naar het ziekenhuis terwijl ik met hem in gesprek blijf. Hij zal gelukkig worden opgevangen. Het ziekenhuis blijkt echter minder dan een EHBO post: mijn handen kan ik niet eens wassen hier met zeep… Het hele voorval maakt echter dat ik besluit morgen niet te vertrekken, het is alweer 3.00 uur en mijn bus vertrekt over 2 uur…

27/06/11

Zoals boven vermeld zit ik ´s ochtends eindelijk weer eens even achter internet om wat verhalen te tikken en ´s middags gaan we naar het strand. Daar tref ik Giulia weer die zegt blij is dat ik er ben. Ik ook eigenlijk… Ik had haar ´s ochtend al een berichtje gestuurd en samen babbelen we bij. Ze vindt 50 cent op het strand en die zal mijn geluk brengen zegt ze. En waarrempel werkt het! Tot twee keer toe vliegt mijn bril af in het water en weet ik hem weer te vinden. Onmogelijk stelt iedereen… Na het strand is er ´s avonds ALWEER feest!! Haha! Eigenlijk is er geen enkele dag geweest dat hier niet iets gevierd wordt. Was het niet San Juan, nu is het dag voor de vissers. Zonder eten en in ons beach-outfit bezatten we ons allemaal, wat ook blijkt uit de foto´s die ik later op facebook zie (en lekker voor jullie allemaal zijn afgeschermd, hahaha!!). Om 5.00 uur bietsen Zamira en ik wat geld bijeen zodat we toch iets meer eten dan slechts een ontbijtje… Met de hele groep lopen we terug en slapen we met z´n vijfen bij Vicky in huis…

28/06/11

Terwijl ik heerlijk wakker wordt maakt Giulia een ontbijtje voor me klaar en daarna is het echt tijd om mijn spullen te pakken. Ik stuur nog een sms naar Giulia of ze toch niet mee wil naar Merida, maar krijg geen reactie meer.

Mijn vertrek lijkt bijna weer niet mogelijk doordat de wasserij lijkt te zijn gesloten. Gelukkig treffen we de eigenaresse ergens op straat en zo lukt alles toch nog en ben ik om 15.30 uur op weg naar Maracay…. Een beetje verdrietig, maar ook enorm blij dat ik deze groep heb mogen leren kennen!!! Kun je je zoiets voorstellen in Nederland??

A todo de Choroni que no hablan Holandés… gracias muchisimo para todo!!! Un beso fuerte!! No voy a olvidar nunca y dime cuando estáis en Holanda!!