• – Bijna vergeten hoe mooi Colombia is…
  
• – Rocking´ Mompox!

03/07/11

Het is 4.30 uur als ik wakker word en ik besluit me aan te kleden en naar het busstation te gaan. In de LP staat dat de eerste bus naar San Cristobal om 5.30 uur vertrekt. Aangekomen blijkt alles nog gesloten en is er alleen een bus die voor 7.00 uur vertrekt naar El Vigia. Vanaf daar zouden bussen naar Cucuta rijden op de grens van Venezuela en Colombia. De bus naar El Vigia zit vol met mensen, waarschijnlijk zijn ze gisterenavond allemaal op stap geweest in Merida. Ik kom 2 uur later aan in El Vigia en er is geen bus maar slechts een collectivo. Ik ben de eerste die naar Cucuta gaat en zal dus nog even moeten wachten op medepassagiers.

Rond 8.00 uur vertrekken we met z´n zessen in een dikke V8 Amerikaan die zowel geen hoofd als beenruimte biedt en ook voor geen meter optrekt. Toch vind ik het wel kewl om zo te vertrekken. De weg is erg slechts en ik probeer zo min mogelijk met de bestuurder te praten, want hij let op dat moment betrekkelijk weinig op de weg. Het lukt echter niet.  De gesprekken gaan over Venezuela, Chavez en zijn geldverspillerij aan andere landen en uiteindelijk geloof. Iedereen blijkt een ander soort religie te hebben, maar ik ben de enige die niet geloofd in God. De vrouw achterin heeft dat nog nooit meegemaakt. De discussie voert echtet stevig door tussen de anderen, de een eet geen vlees en draagt geen broeken, de ander wil wel kunnen drinken en achterin wil de vrouw een goed voorbeeld geven aan haar kinderen. Ik vind het geheel vooral erg grappig. Bij het tankstation tanken we 18 liter en ik sta er op om te betalen. 18 liter kost omgerekend ongeveer EUR 0,12 en ik wil dat ooit eens kunnen zeggen in Nederland (waar de benzine bijna 300 keer duurder is!!!). Dat is trouwens ook te zien op het moment dat we Colombia binnen rijden. Overal wordt Venezuelaanse benzine verkocht langs de kant van de weg voor de Colombianen. We zijn dus ondertussen de grens gepasseert zonder dat ik een stempel heb ontvangen en ik zal dus in Cucuta weer terug moeten naar Venezuela voor een stempel. Dit kost me al met al weer een uur en dan kan ik eindelijk door naar Bucaramanga.

Terwijl ik de prijs tot 25.000 pesos (EUR 10) heb gekregen wacht ik tot we vertrekken. Op het moment dat we instappen is de prijs opeens 35.000. Ik ben pissig en krijg de prijs naar 30.000. Ik heb er echter geen zin meer in en ze mogen mijn bagage er weer uit halen. Ik zoek een ander die direct 30 k vraagt en koop bij hem een ticket. Op het moment dat ik instap zegt ie echter ook 32. Ik reageer weer pissig, maar stap toch in. Later blijkt echter dat ie stoel 32 bedoelt en niet 32k pesos. Ik biedt mijn verontschuldigingen aan en we gaan op weg. Onderweg kan ik wel naar buiten blijven staren, bijna was ik vergeten hoe mooi Colombia is. Zo veel kleuren groen. Fantastisch!! Om 19.00 uur kom ik aan in Bucamaranga en besluit vanuit daar om 22.30 uur meteen een nachtbus te nemen naar El Banco vanuit waar ik naar Mompox kan vertrekken.

04/04/11

7.00 uur kom ik aan in El Banco en heb sinds 5.45 uur eigenlijk geen te benoemen dorp gezien. De omgeving is hier redelijk vlak, maar minder mooi. Er lopen hier koeien en de mensen rijden hier op brommers of paarden en velen met een Sombrero op. De mensen zijn hier gekleurd en zien er een beetje uit als indianen. Ik geloof niet dat er hier veel blanken komen, maar toch voel ik me hier ook niet bekeken. Het voelt alsof ik het hart van Colombia betreed. Ik twijfelde eerder om hier naar toe te gaan, omdat het toch wel een heel gereis is, maar ben nu al blij dat ik ben gegaan. In de terminal blijkt de chulapa (rivierbootje) pas over minimaal 3 uur te vertrekken en de groep die ik ondertussen om me heen heb verzameld zegt dat ik beter met de motor kan gaan. Ik neem plaats achterop, zonder helm en de backpack achterop vastgemaakt met een oude band (mama zal het zeker niet goedkeuren…). We scheuren letterlijk met 50/60 km per uur soms met de rubber door de blubber. We rijden door dorpjes waar de mensen leven in hutten en velerlei beesten (kippen, varkens, koeien etc) rustig in de weg blijven staan als we aan komen rijden. De chauffeur weet echter wat ie doet en ik geef me over aan zijn kunsten terwijl ik foto´s probeer te maken. Als ik deze rit van 50 km zelf zou doen zou het me al een dag kosten om alleen al de momenten die ik zie vast te leggen!! Onderweg komen we een politiehalte tegen en ik moet me identificeren. Mijn kopie is nu alleen niet voldoende en ik geef toch maar mijn originele paspoort. Hij bekijkt de stempel en ziet dat ik legaal in Colombia ben. We kunnen zonder problemen verder. Verder rijden we op een bepaald moment met ongeveer 70 km/uur door een hobbel en gaat de motor even heen en weer… De motor blijft gelukkig heel, maar we hebben wel een lekke band. Deze wordt al snel door iemand anders gerepareerd en we gaan verder. De route is echt wonderbaarlijk mooi en zowel de mensen als dieren lijken hier relaxt. Af en toe zwaai ik en bijna altijd zwaaien de mensen terug. Voor mijn gevoel leven de mensen hier zoals het eigenlijk bedoeld is, zonder internet of mode of wat wij allemaal ook maar willen. Gewoon als gemeenschap samen! Eigenlijk zou ik hier niet eens aanwezig moeten zijn…

Na 2,5 uur komen we aan in Mompox en ik zoek een hotel op. De LP beschrijft Mompox als een scene van Gone with the wind. Ook al heb ik deze niet gekeken met mam en Veronie, ik begrijp de sfeer. In het hotel en op andere plaatsen staan allemaal rocking chairs (schommelstoelen) en het dorpje is nog helemaal in 16e eeuwse stijl. Na een douche stap ik een plaatselijke winkel / slijterij in en neem daar plaats tussen de lokalen terwijl de fles met tres esquinas langsgaat. Na een aantal shots om 10.00 uur ´s ochtends verneem ik van de luidruchtisgste dame van de groep dat ze de kerk open zullen doen en ik wel mee naar binnen mag. Vanuit de kerktoren hebben we een mooi uitzicht over Mompox terwijl een lokale gids wat verteld over het dorp /stadje. Hierna vervolg ik mijn wandeling door het dorp in de bloedhete zon en maak diverse foto´s van de zeven (!!) kerken in de dorpje in the middle of nowhere. Vroeger was dit dorp een doorvoerhaven tussen de inlanden en Cartagena vanwege de rio magdalena, nu is het een studentenstadje (met 8 faculteiten!!) en komen hier touristen vanuit Cartagena.

´s Avonds ga ik mee met een ecologische tour die naar mijn mening niet veel bijdraagt, maar wel vermakelijk. We gaan aar isla verde en zien van een afstand brulapen, leguanen en heel veel vogels. Daarnaast zwemmen we met een klein groepje in een aansluitend meer. na de trip wilde ik graag nog wat biertjes drinken, maar na het eten en een rocking´chair is het tijd om te gaan slapen…

05/07/11

De volgende ochtend ben ik alweer om 7.00 uur wakker en ga na een kopje koffie langs de rio magdalena een ontbijtje scoren. Op de kaart staat Bocachico, de vis uit de rivier. Eigenlijk hetzelfde als mijn avondeten gisteren! Ik kies toch iets wat niet op de kaart staat: brood met eieren. Daarnaast koop ik een Bualtiado ofwel een sombrero indiano zoals de mensen die hier dragen. Hierna check ik uit en vertrek ik met een collectivo naar La Bodega. De trip is minder mooi als gisteren, dus voor hen die willen komen dienen naar of van El Banco naar Mompox te vertrekken (met motor). Aangekomen in La Bodega stap ik direct in een Chulupa naar Magangué, waar ik om 11.00 uur aankom. Doordat Yolima niet naar Cartagena kan komen heb ik besloten direct door te gaan naar Medellin. De bus vertrekt pas om 18.00 uur en ik heb dus een aantal uren om me te vermaken in dit plaatsje waar niks te doen is. Ik besluit in één van de eettentjes te gaan zitten, terwijl verschillende mensen me dingen willen slijten of staan te schooien. Ik laat mijn schoenen poetsen voor EUR 0,40 en geef hem een fooi van hetzelfde bedrag plus een flesje coca cola. Ondertussen babbel ik wat met de mensen aan tafel en zal later in een internetcafé mijn verhalen vastleggen van Mompox.

no images were found