• Maracaibo: la ciudad sel sol amada. Ik slaap echter met mijn sokken aan…
• Sight seeing Maracaibo
• Los Puetos de Altagracia
• Isla de San Carlos
• Laguna de Sinamaica

12-5
Vandaag voelt het alsof het avontuur dan echt gaat beginnen. Ik heb mijn tas gisteren al ingepakt en vandaag chillen we nog wat bij het huis, voordat we rond 13:00 uur richting het vliegveld gaan. ls ik mijn backpack in de auto leg begint Jolie al te snikken in de deurpost. Aangezien ik 30 seconden later alweer binnen ben is het ook alweer meteen gedaan. Aangekomen op het vliegveld moet je weer scherp zijn bij Insel Air, want mijn backpack krijgt eerst het label LPD, oftewel Las Piedras. Ik ga echter naar Maracaibo. Vervolgens krijg ik mijn ticket naar Las Piedras. Ook die is niet voor mij vertel ik de dame achter de balie. Daarna moet ik de luchthavenbelasting betalen. Die is dit jaar ook zoń beetje verdubbeld naar $ 39.
Nadat het inchecken is afgerond drink ik nog een koffie met Carl, Kim en Jolie alvorens ik ze alle drie een dikke knuffel geef en met de roltrap omhoog ga. Jolie houdt zich rustig, zwaait naar me en geeft me aan het eind nog een handkus. Ik zal haar gaan missen!
De vlucht gaat verder voorspoedig. Zou dit dan de eerste keer zijn dat er niets mis gaat? Terwijl we over Maracaibo vliegen zie ik ongeveer 20 stallen van zo’n 200 meter liggen. Die zorgen vast voor de voedselproductie van Maracaibo, Venezuela’s een na grootste stad. Op het vliegveld moeten we eerst wachten, omdat er geen medewerkers zijn bij de immigratie. Na een half uurtje wachten mogen we door. Daarn wordt het zoeken naar iemand die wat dollars wil ruilen, zodat ik in een hotel kan komen (je pinpas werkt hier niet, doordat je ook een zogenaamde cedula moet hebben). Gelukkig helpt Carmen mij uit de brand en ik heb precies voldoende om bij mijn hotel te komen.
Bij het hotel natuurlijk dezelfde problemen: ik moet bolivars hebben. Gelukkig accepteren ze mijn creditcard. En aangezien het zondag is en 17:00 uur lijkt het erop dat ik vanavond zonder eten naar bed moet. ’s Avonds wordt ik echter gebeld dat er iemand is die wel wat dollars om wil wisselen. Niet de beste koers, maar i.i.g. voldoende om mijn eerste twee nachten het hotel te betalen, een pizza te bestellen en wat zakgeld. Maracaibo is de warmste stad van Venezuela met temperaturen tot wel 45 graden. De airco staat dan ook zo hard, dat je meteen onder de wol wil zodra je je kamer binnen loopt. Vanavond slaap ik met mijn sokken aan…

13-5
Ik wordt vanochtend rond 7:00 uur wakker en de stad is al vol in beweging. Allemaal getoeter van auto’s. Na een douche ga ik richting de stad waar ik wat ga ontbijten. Ik spreek wat met een dame uit Peru die ook graag wil wisselen, maar geeft me dezelfde koers als in het hotel. Ik wandel wat langs de touristische sights in het oude centrum van Maracaibo: de basilica, diverse kerken, cathedraal en overheidsgebouwen. Allemaal rond een leuk aangelegd park.
Hoe mooi het park er ook uit ziet, iedereen die ik spreek zegt dat ik goed op moet passen. Er zijn zeer weinig touristen in Venezuela en je bent een lopende kluis voor hun. Dollars zijn zeer gewild en alle andere elektronische apparatuur ook. Later begrijp ik dat dat overigens niet alleen voor touristen geldt. Ook Venezuelanen moeten op hun hoede blijven. Vaste slotzin is hier dan ook “cuidado mucho”. Terwijl ik  rustig naar de cathedraal bezoek vliegt er een helicopter over waaruit schoten worden gelost. Yep. Ik zal oppassen…
Naast deze zijde is het in Venezuela vooral belangrijk om het ijs te breken. Wanneer een dame vraagt of ze met me op de foto mag, staat er meteen 12 anderen met hun blackberry klaar om ons te fotograferen. Als kippen kakelen ze allemaal door elkaar als ik vraag “¿como estan?”. Erg grappig!  Als ik in de ochtend de historische sights een beetje heb gezien ga ik naar de de staatsbibliotheek. Hier ga ik bezig met mijn Spaans. Ondertussen heb ik ook een berichtje van Zamira dat ze iemand kent die wel wil wisselen. Dus vertrek na 1 hoofdstuk alweer snel terug naar het centrum.
Hier kom ik in contact met Nasim. Het neefje van Zamira en hij werkt in een kleding/schoenenwinkel in de stad. Hij is erg vriendelijk en al snel zit ik 2 uur in de winkel te kletsen met hem, zijn vader en collega’s. De sfeer in de winkel is goed. Mensen komen lekker binnen lopen en kletsen wat. Na $220 te hebben voor 1:24 gewisseld keer ik rond 17:00 uur terug naar mijn hotel om het geld daar op te bergen. In tegenstelling tot een half jaar geleden is de koers bijna verdubbeld. Dat betekent voor mij dat Venezuela bijna de helft goedkoper is dan een half jaar geleden. De economische situatie voor de brugers verslechterd echter. Rond het hotel is niets te doen, dus eet wederom maar weer pizza en na een filmpje ga ik rond 22:00 uur  naar bed.

14-5
Vanohtend ga ik weer naar de winkel van Nasim. Hij brengt me naar een plek waar ze een goed ontbijt hebben en waar ze lekkere batidos hebben. We ontbijten in de winkel en hij zegt dat het misschien wel leuk is om met een lancha (boot) naar Los Puertos de Altagracia te gaan. Altagracia ligt aan de andere kant van het Lago de Maracaibo (het meer) en vanuit daar heb je een mooi beeld van Maracaibo. We lopen samen naar de opstapplaats en daar wacht ik nog een half uurtje, voordat we vertrekken. Hier kom ik in contact met Genesis, een studente in Maracaibo. In de boot kletsen we verder, terwijl we ook Marco leren kennen. Ook student. In de boot is bijna geen wind en het is snikheet rond 13:00 uur. Als ik uitstap lijkt het er op alsof ik letterlijk onder een douche heb gestaan. Ik ben kletsnat, terwijl Marco lekker met een jas loopt. Marco en Genesis stellen voor om samen met hen Altagracia te verkennen. We lopen langs de boulevard zien de diverse plaza’s. Tussen 12:00 en 15:00 uur is alles hier vanwege de hitte gesloten. Gelukkig kunnen we ergens een fles cola kopen en gaan we zitten op een van de plaza’s. Er hangt hier een lekker relaxte sfeer, anders dan Maracaibo waar overal mensen lopen. Tevens staat er een lekker briesje, zodat het bijna Caribisch aanvoelt. Nadat we samen een pizza delen loop ik terug naar de haven en pak de volgende lancha terug.
Terug in de winkel sluit Nasim ronmd 18:00 uur en ga samen met hem naar een park waar iedereen sport. Hij doet aan ultimate frisbee. Ik ben er niet heel goed in en na de warming up ga ik lekker zitten kijken hoe de vrouwen frisbee spelen! 😉 De sfeer in het park is leuk. Iedereen (maar met name studenten) is aan het rennen, fietsen, aerobics, voetbal, frisbee etc etc. Rond 21:00 uur halen Nasim en ik (een andere) Genesis op. Ik heb har een half jaar geleden leren kennen in Chichirivichi en samen eten we wat bij de Subway (eindelijk eet ik hier weer eens een salade ipv frituur). Daarna zitten we nog wat na in het park, alvorens we allemaal weer terug gaan.

15-5
Vanochtend weer beetje hetzelfde recept als gisteren. Ik ga naar de winkel en vanuit daar ga ik naar de busterminal om met een por puesto / carrito (gedeelde taxi) naar Isla de San Carlos te gaan. De por puestos zijn hier bijna allemaal uit elkaar vallende Amerikanen uit 1970-1980. Ze zijn volledig verroest, enorme speling op het stuurwiel, deuren die niet meer sluiten en open gaan in te scherpe bochten, deuren die niet meer open kunnen. En uiteraard rijden ze zo snel mogelijk en zijn er geen gordels. You get the picture?! Ik kom echter veilig aan in San Rafael en vanuit daar neem ik een lancha naar Isla de San Carlos. Ook hier is het weer rustig. Heel rustig. Het komt tot leven in het weekend, maar op woensdag is alles gesloten. Ook het fort waarvoor ik deels kwam. Gelukkig is er iemand die, ondanks dat het restaurant gesloten is, toch wel een lekker plaatselijk maaltje voor me wil maken. Na wat rondgelopen te hebben over het strand en het dorp neem ik de lancha weer terug. Om 16:00 uur is er geen por puesto meer te bekennen en ga daarom met de bus terug. Dit duurt echter ongeveer een keer zo lang en kost maar BOV 5 minder (i.c. BOV 17). Terwijl de zon ondergaat en iedereen zijn stalletjes heeft afgebouwd kom ik om 18:30 uur aan en loop door naar de basilica waar Nasim op me wacht. Hij geeft me een tour naar onder meer de twee theaters in het centrum en een aantal barren. Rond 0:00 uur ben ik terug in het hostel. Even later krijg ik van Nasim ook een whatsapp dat hij veilig thuis is. Het is hier gebruikelijk om elkaar ’s avonds goed op de hoogte te houden.

16-5
Vandaag vertrek ik romd 8.30 uur vanuit het hotel naar de busterminal, om daar via een por puesto naar Sinamaica te gaan. De huizen zijn hier gebouwd op palen in het water en het is deze plaats waar Venezuela zijn naam aan te danken heeft. De Spanjaarden noemden het namelijk “Klein Venetie”, oftewel Venezuela. De mensen die hier wonen behoren tot een bepaalde tribe, maar ben de naam vergeten. Chavez heeft een ontwikkelingsplan voor de mensen die hier wonen, waardoor de houten huisjes op palen worden vervangen door huizen op cement. Over een paar jaar zijn waarschijnlijk de oude constructies allemaal weg en zal het er meer uit gaan zien als een modern vakantiepark. Op dit moment kun je gelukkig nog mooi het contrast zien.
De inkomsten komen hier vooral uit Tourisme (er is echter maar een posada), visserij en … illegaal vervoeren van benzine! Door het grote prijsverschil ($0,01 voor 1 liter in Venezuela en $1 per liter in Colombia) is er veel illegaal transport. Doen velen het echter met (ver)grote tanks in hun auto, hier gaan duizenden liters via het water naar de grens. Het kan niet zijn dat de overheid hier niet van op de hoogte is, want er is een splinternieuw tankstation in het water gebouwd, waardoor het transport wel heel gemakkelijk is. Waarschijnlijk is het een verkapte vorm van subsidie. Voor 15:00 uur ben ik terug, zodat er iig nog een por puesto is. Iets voor 17:00 uur ben ik terug in Maracaibo en ga naar Nasim. Hij gaat weer frisbeeen en ik ga samen met zijn vriendin en haar kindje (Paula) lekker wat fietsen door het park. Veel van de groep gan morgen naar de poolparty waar ik ook naar toe ga. Het is altijd leuk om mensen voor de tweede keer te zien, want iedereen is zo hartelijk. Samen met Nasim, zijn vriendinnetje en Paula gaan we nog wat drinken op een locatie waar ze Gaita spelen. De muziek tyisch voor dit gebied. Paula is heel moe en na 2 biertjes houden we het voor gezien.
17-5
Vandaag slaap ik wat uit, zodat ik wat energie heb voor vanavond. Met mijn 31 jaren heb ik natuurlijk niet zoveel energie als die studenten, maar voel me gelukkig ook nog niet te oud. Vandaag ga ik weer naar de bibliotheek om aan mijn Spaans te werken. Ik hoop dat ik snel mijn Spaans verbeter, zodat ik niet veel uit de context haal. Tevens merk ik dat ik na een dag Spaans ook wel uitgeput ben. Misschien moet ik later maar proberen deze verhalen in het Spaans te gaan typen.

Na ongeveer 3 uur Spaans en 2 uur dit verslag vastleggen houd ik het voor gezien in de bibliotheek. Ik pak een taxi naar de basilica en vanuit daar loop ik naar Nasim. Vanavond gaan we naar een pool party in een van de buitenwijken van Maracaibo. Om 19:00 uur lijkt het hier al wel 0:00 uur ’s nachts. We halen zijn nichtje op en rijden dan door. En dan kom je opeens in een buitenwijk waar allemaal soort van posada’s zijn die afgehuurd kunnen worden voor feesten. Na een tidj zoeken komen we bij onze bestemming aan. Het is een pool party, maar de pool is niet zo groot. Eigenlijk lijkt het op een goed georganiseerd feest. Beetje zoals de Amsterdamse festivals. Helaas ook hier allemaal elektronische muziek… Er zijn ongeveer 250-300 man op het feestje en ik  dans en klets wat met de vriendjes en vriendinnetjes van Nasim. Aan het eind kom ik nog in gesprek met Ivon. Een erg mooie dame van 30 jaar die hier elke ochtend en middag op Nationale TV komt. Terwijl wij kletsen zegt Nasim dat de taxi er aan komt, dus ik moet snel afscheid nemen van Ivon. Jammer. We wisselen nog wel nummers uit, maar ik ben morgen al weg. Een ontmoeting zal er waarschijnlijk niet meer in zitten. Of wie weet treffen we elkaar nog in Santa Marta eind juni. Om 3:30 uur lig ik lekker in bed.

18-5

Vandaag een weinig bijzondere dag. Uitslapen en dan naar de bibliotheek om verder te werken aan mijn Spaanse werkwoorden. Daarna ga ik naar Nasim om afscheid te nemen. Hij heeft me de hele week op sleeptouw genomen en ben hem daar erg dankbaar voor. Ik had de stad niet op deze wijze leren kennen zonder hem!  Morgen vertrek ik naar Colombia!