• – Eindelijk de eerste verhalen online…
• – Eerste problemen…
• – Out of here

19/06/11

Allereerst wil ik iedereen die zit te wachten op verhalen mijn excuses aanbieden dat ik niet eerder dingen heb gepost. Maar voor degene die het gaan lezen wordt vast duidelijk waarom. De verhalen van Puerto Rico volgen later, dus jullie vallen beetje in het midden van de trip.

Nadat ik meer dan 2 uur te laat eindelijk vertrokken ben van Puerto Rico is het nog steeds niet duidelijk of wij het vliegtuig van Curacao naar Valencia kunnen halen. Het vliegtuig is van het zelfde kaliber als de heenreis dus een beetje brak, laag en houten bovenrekken. Zodra het duit Puerto Rico is vertrokken landt eerst in Sint Maarten en zodra we daar weer vertrekken komen we direct in turbulentie terecht. Het vliegtuig schudt heen en weer en we lijken geen hoogte te krijgen. De vrouw naast me kijkt me angstig aan en gaat schietgebedjes doen. Er is een rare stilte en zodra we na 2 minuten weer rustig vliegen gaan er ook bij mij een aantal zweetdruppels over mijn rug. Ik praat vervolgens wat met de vrouw naast me die met haar kind ook terug gaat naar Venezuela. Ze is onderdeel van de aanmoedigers van de winnende baseballgroep van wie ik ook een aantal heb leren kennen op het vliegveld van PR.

Op Curacao gaat alles echter soepel. Het vliegtuig staat er al en zodra we de vliegveldbelasting hebben betaald stappen we in en vliegen we door. Uiteindelijk kom ik 23.30 uur aan op het vliegveld van Valencia. Ik heb mijn dollars zoveel mogelijk uitgegeven op Puerto Rico, zodat ik op het vliegveld de nodige Bolivars kan pinnen. Dan volgt een grote verrassing die mij meer zweet gaat geven dan de turbulentie eerder. Ik blijk niet te kunnen pinnen in Venezuela! Ik probeer alle automaten en overal vragen ze voor mijn pin en eerste twee cijfers van mijn ID. Zowel bij de pin al creditcard werken geen van de nummers die ik probeer. De eerste twee letters van mijn paspoort, mijn sofinummer, twee maal nul. Ik vraag rond en iedereen vraagt om mijn Cedular ofzoiets. Tja, die heb ik dus niet! Gelukkig accepteert de taxichauffeur mijn laatste 20 dollar om mij naar een hotel te brengen waar ze een creditcard accepteren. Hij vertelt mij ondertussen over de cedular en dat als je het 3x verkeerd doet je passen worden geblokkeerd. Joehoe, nog een probleem erbij. Ik heb alles geprobeerd!

Aangezien de Lonely Planet niks zegt over Valencia heb ik een naam gekregen van een hotel Palace. Geen idee waar het precies is, maar hier kom ik om 1.30 uur aan en ben bezorgd of ik uberhaupt nog kan betalen. De straten zien er ’s avonds niet zo best uit, dus een nachtje in een park slapen is hier zeker geen optie! Na een verloren discussie of ik nu of ook morgen kan betalen, proberen we de creditcard in de hoop dat dit niet net de laatste keer gaat zijn waarna deze definitief blokkeert. Het werkt! Goddank dat deze avond goed afloopt en ik rustig mijn bed op kan zoeken.

20/06/11

Ik ben om 8.00 uur al wakker na (toch) een heerlijke nacht slapen. Ik heb honger, maar heb geen geld dus allereerst op zoek naar een bank waar ik moet proberen mijn geld te halen. Gelukkig is er eentje dichtbij vertelt de dame achter de balie mij en zegt dat zij de dollars wel 1:8 kunnen wisselen. Ik heb in het vliegtuig reeds begrepen dat er hier twee wisselkoersen zijn. Een legale en illegale. De illegale is bijna 100 procent beter, doordat de Venezuelanen veel liever dollars hebben doordat de inflatie hier ongeveer 30 procent is, zij amper dollars mogen kopen voor producten / vakanties etc. Ik ga dus proberen als extranjero om lekker dollars te halen. Terwijl ik rustig 1,5 uur moet wachten voordat ik eindelijk aan de beurt ben leg ik mijnj verhaal uit en dat ik dollars wil (uiteraard niet om te wisselen op straat, maar om mee te kunnen nemen naar Colombia). Tja, dat gaat niet en dus ben ik aangewezen op de legale wisselkoers van 1 EUR : 6,2 Bs. Venezuela blijkt nu duur: een ontbijtje kost een stuk meer dan in Nederland!!! Ik voel me een stomme tourist die uiteraard lekker dollars uit PR had mee moeten brengen.

Ik vertek direct uit Valencia met het lokale transport. Totaal vol, backpack om schoot, reggeaton in de bus, brakke bus! Bas heeft kippenvel! I’m back baby! Latinoamerica!!! Om 13.00 uur kom ik aan op de volle terminal en zoek naar een bus naar Maracay. Dit kost ongeveer een uur en vanuit daar vertrek ik in een ECHTE party bus. Overal lichtje, neon, keiharde reggeaton, jezus en scheuren over de kronkelende weg. De bus is overigens weer niet zo duur: 2 uur voor ongeveer een legale EUR 4.  Wat wil je als de prijs voor een liter benzine bijna 2 eurocent per liter is!

In de bus ontmoet ik Nicky. Een kort beschreven lekker ding met een Canadese vader en Puerto Ricaanse moeder die 8 jaar geleden om 18 jarige leeftijd alleen van California naar Venezuela is vertrokken om met haar toemalige vriend te gaan samenwonen. Ze relativeert onbewust mijn eerste problemen in Venezuela door te vertellen over haar eerste dag. Op weg naar haar vriendje wordt ze direct gekidnapt en staat ze 3 uur vast in de jungle. Alles nemen ze van haar af, inclusief de 3.000 dollars die zij wel mee bracht!  Ze legt me verder van alles uit over de vruchten en groenten die hier groeien en waar ik naar toe moet gaan. Hoe meer ze vertelt hoe misselijker is word. Het is gaan regenen, alle ramen dicht, broeiend warm en ik zit achterstevoren te kletsen. We rijden tot 1800 meter hoogte en zakken daarna weer naar zeeniveau. Nicole stapt iets eerder uit en geeft me haar nummer en e-mail. We zullen later afspreken. Ik ga naar hostal Colonia, ga daarna verse viskroketten eten en lig om 21.00 uur uitgeteld op bed…