- – Het avontuur van Bas en Perro…
- – En een tweede avontuur.
23-4 Vandaag sta ik op en wanneer ik de keuken binnenloop waan ik mezelf in Nederland, want Marta heeft de cd die ik heb gegeven aan en dus speelt Acda en De Munnik op de vroege ochtend. Na ontbijt neem ik afscheid en neem de bus naar de terminal. Van daaruit vertrek ik naar Bolson en wijst een Argentijn me op de gevaren van Bolivia en verder noord door te doen alsof ie me een dolk tussen me ribben steekt. Hoop dat het me niet gaat gebeuren in ieder geval… Aangekomen in El Bolson loop ik wat over een markt met zelfgemaakte troep en wordt erna opgehaald om naar het hostel te gaan dat – uit het centrum – aan het begin van de bergen ligt. Heel tranquilo! Wanneer ik de deur uitloop komt er al snel een hond naast me lopen die maar mee blijft lopen. Ik geef hem na verloop van tijd maar de naam Perro en samen lopen we naar de refugio die ongeveer drie uur lopen verwijdert is van mijn hostel. Halverwege komen we een Frans meisje (Sonya) tegen en gaan we met z’n driën verder. Na een aantal uitzichtpunten en een soort expositie van houtbewerking in het bos Tallado) komen we aan bij de refugio. Ik koop een fles cola en we eten de voorraad van Sonya op en Perro speelt met de andere twee honden. Na een klein uur chillen op het terras van de refugio lopen Perro en ik terug (Sonya slaapt vannacht in de refugio). Teruglopend besluiten we een aantal shortcuts te nemen en eindigen na verloop van tijd in een bos. Gelukkig zie ik na 15 minuten weer wat paardenschijt en zijn we weer op bewandelde paden. Daarna horen we geritsel in het bos en begint Perro te grommen. Staat er een dikke vette stier recht voor ons! We zijn namelijk een afgebakend gebied binnen gelopen waar koeien grazen. Snel eruit en we houden daarna de shortcuts maar voor lief. Als we op de plek zijn waar ik Perro aantrof is hij opeens weg en ik ben blij dat hij zijn huisje weer gevonden heeft. Dat is helaas niet het geval en hij loopt na een tijdje weer naast me. Als ik bijna bij het hostel aankom komen er drie grote honden van de buren aan en Perro gaat strak naast me lopen en piepen. Wanneer hij zich even van mij verwijdert vallen ze alle drie Perro aan terwijl ze het bos in schieten. Maar ook daarna komt hij weer naar me toe en vallen de drie honden van het hostel hem bijna aan. Gelukkig weet de eigenaresse van het hostel Perro bij me weg te krijgen (wat mij namelijk niet lukt) en stuurt hem weg…terwijl de andere honden hem achterna gaan. Ik voel me vreselijk (en schuldig) dat ik hem niet eerder met harde(re) hand heb weggestuurd. Maar het is duidelijk te zien hoe het territoriale gedrag bij de honden werkt en ze direct door hebben welke honden niet “uit de hood” zijn. Als ik verhaal vertel aan de nachtportier verteld hij me dat vorige week precies hetzelfde gebeurde, maar dan met een andere hond. Na het eten ga ik al vroeg naar bed.
23-4 Vandaag word ik wakker, neem mijn ontbijt en ga vandaag proberen twee activiteiten in één dag te doen. Ik loop naar het centrum (wat ongeveer 45 minuten van het centrum verwijdert is) en heb ondertussen een steen en stuk hout in mijn hand om de honden bij me weg te houden die blaffen en grommen. In het centrum neem ik de bus naar Lago Puelo. 45 minuten later kom ik daar aan, maak wat foto’s en ga bij het einde van de Rio Azul zitten om te lunchen. Ik ga daarna terug met de bus naar El Bolsón en loop zes kilometer naar de “Mirador del Azul” en “Cabeza del Indio”. Het eerste is een uitkijkpunt en zie je een mooi beeld van de vallei met de Rio Azul doorkruisend en eindigend bij Lag Puelo. Het andere is een hike naar een berg waar je – met wat fantasie – een indianenhoofd ziet. Het voelt een beetje als een natte scheet om wat touristische lokkertjes te hebben. Daarna loop ik een uur door het bus naar Jardin Botanico. Dat is een tweede scheet waar ze wat bomen bij elkaar gepland hebben, maar is verder niks indrukwekkends. Teruglopend laat een hond mij (bijna) niet verder en heb mijn stok in de aanslag om hem een mep te verkopen. Dan geeft hij me eindelijk vrije doorgang en loop ik na verloop van tijd door de “getto” van El Bolsón. Het voelt hier meer dat de stok misschien van pas moet komen om me te beschermen tegen mensen die hier in embarmelijke omstandigheden wonen. Huizen zonder ramen of deuren, half afgebouwd, auto’s van meer dan 20 jaar oud (zonder lichten, spatborden) etc. Ik zwaai echter vrolijk naar iedereen en zeg tegen iedereen “hola!”. Veilig kom ik het centrum in terwijl de zon onder is gegaan. Ik neem daarom maar een remise (taxi) naar het hostel waar ik om 20.00 uur aankom. Na het eten is het weer snel tijd voor bed. Morgenvroeg vertrek ik weer…