• – Handjes schudden met drugsbaron in de San Pedro prison.
• – Voor het eerst offroad over de “Deathroad”.
• – Sightseeing La Paz 

29-5 Wederom weer geen goede nacht gehad in de Boliviaanse nachtbus. Om 6.00 uur kom ik aan in Crazy La Paz (’s werelds hoogst liggende hoofdstad @ 3600 meter) en neem een taxi naar het hostel. Aangekomen in de receptie nog niet open en moet ik tot 7.00 uur wachten. Om 7.30 uur weet ik echter niet of ik een slaapplek in dit hostel heb tot 14.00 uur. Na een ontbijt slaap ik een klein uurtje bij in een stoel bij de receptie en daarna is het weer wachten. Om 13.30 blijkt er gelukkig een slaapplek vrij te zijn en check ik in. Slapen gaat echter slecht gedeeltelijk en besluit te gaan lunchen (hutspot met gehaktbal) in een Hollandse tent in La Paz. Na wat te shoppen ga ik terug naar het hostel en kom in contact met mijn kamergenoten (Jeffrey, Nicky en Ursula) en ga met hen uit eten bij een Japans restaurant. We drinken na in de hostelbar en om 1.00 uur ben ik kapot en ga richting mijn bed!

30-5 Vandaag gaat alles wat langzaam. Na mijn ontbijt wacht ik tot mijn kamergenoten ook allemaal klaar zijn om met z’n vieren naar de San Pedro gevangenis te gaan die midden in de stad is gelegen (waar ik al eerder over had verteld bij het lezen van Marching Powder). Een aantal jaren geleden werden georganiseerde tours in San Pedro gegeven, maar na het publiceren van marching powder en wat incidenten is het nu illegaal (maar vanwege de bribes voor de guards gaat het nog steeds door). Als ze eindelijk wakker zijn besluiten ze alle vier niet te gaan. Ik probeer Angelo (Nederlandse gedetineerde) te bellen (inderdaad, de gedetineerden hier hebben mobile telefoons en internet), maar krijg geen gehoor. Om wat extra informatie in te winnen ga ik wederom eten bij Sol y Luna (snert) en krijg van een jongen een ander nummer en krijg ik Angelo aan de lijn. Hij verteld me dat hij het geen probleem vindt om me te ontvangen. Als souvenirs vraagt hij om misschien wat spullen mee te nemen voor de kids in de gevangenis. In San Pedro zitten de grote drugslords tot de armste sloebers. De baronnen zitten in het (afgeschermde) A-gedeelte in riante appartementen, terwijl de andere zeven secties in een andere gedeelte zit. Wij krijgen alleen de A-sectie te zien, wil je ook de andere secties zien dien je 500 Bs meer te betalen om met vier bodyguards rondgeleid te worden (dit gedeelte is namelijk “nogal gevaarlijk”). Voor alle gedetineerden geldt dat wil je overleven in San Pedro dan moet je geld verdienen, want voor voer en onderdak moet betaald worden! Als ik bij de ingang staat vragen ze wat er in mijn tas zit (cadeaus) en zonder fouilleerd te worden ga ik naar binnen waar Angelo mij ontvangt. Hij laat mij de binnenplaats zien en de fitnessruimte en gaan dan een van de appartementen binnen waar ik voorgesteld wordt aan een grote Colombiaanse drugsbaas die met een privevliegtuig met 4000 kilo aan cocaine is gepakt in Bolivia. Hij was vriendjes met de Colombiaanse opperbaas Pablo Escobar en hij zit zelfs hier als baron op zijn bank. Zijn derde verdieping (keuken) leent hij uit aan de buitenlandse gedetineerden om bezoek te ontvangen. Hier zitten nog een stuk of zes andere gringitos en vijf (voornamelijk) Zuid Afrikaanse gedetineerden. Ik praat met vier ervan over de gevangenis, reden van arrestatie (allemaal drugs) en over het leven verder. Aangezien er wat problemen zijn met de Bolivianen deze week krijgen we niet andere appartementen te zien en – voor mij verder ook niet interessant – blijft de cocaine achter gesloten deuren. De beste cocaine van Bolivia wordt gemaakt in de gevangenis en normaal worden hier grote drugsfeesten gegeven. Om 15.00 uur krijgen we de keuze om nog een uur te blijven of te gaan, want tussen 15.00-16.00 uur gaat de deur dicht. Iedereen die na 16.30 uur niet is vertrokken kan/moet een nacht verblijven in de San Perdo. Ik besluit te gaan en krijg de uitnodiging om ’s avonds naar een feestje te gaan van een Zuid Afrikaan die vandaag vrijkomt en waar ik de drugs kan incasseren die mij niet hier is voorgeschoteld. Op de binnenplaats wordt nog het eea verteld over de gevangenis en wordt dan weer (zonder gefouilleerd te worden) rustig naar buiten gelaten. Buiten praat ik wat na met een groepje andere gringo’s die naar binnen willen en geef hen de nummers die ik heb. Na een rondje door de stad ga ik terug naar het hostel waar ik ff bijslaap tot ik met Robin en … naar een Engelse bar ga om te eten. ’s Avonds kom ik in contact met Sebastiaan, Thomas en Matthew met wie ik morgen mijn activiteit ga doen. Om fit te blijven besluit ik werderom niet de stad in te gaan…

31-5 Vandaag is weer een dag om hopelijk nooit te vergeten, want vandaag gaan Sebastiaan, Thomas, Matthew en ik de bergen van La Paz in met resp. quads en offroadsbikes! Het is voor Sebastiaan moeilijk om vandaag uit zijn nest te komen en Matthew komt net terug van zijn one-night-stand ergens in de stad. Maar het lukt om ons op tijd aanwezig te zijn bij de verkeerde agencie. Met een goede 15 minuten vertraging zijn we later bij de juiste waar ik een 600 cc Honda offroad bike krijg. Na wat inrijden gaan we rond 14.00 uur richting La Paz en erna de bergen in. De baas van de agentschap zegt dat we langzaam moeten gaan, niet inhalen enz enz, maar op het moment dat we de bergen in gaan geeft onze guide het groene licht en besluit te volgen in plaats van op kop te rijden. En dan vlammen we de bergen in. Genietend van een fantastisch uitzicht terwijl de adrenaline door je lichaam spuit wanneer je merkt dat je met 70 kilometer per uur over dirtroad knalt met de afgrond langs je zijde! De bikes doen het in het begin een stuk beter dan de quads en liggen duidelijk op kop. Na anderhalf uur crossen komen we aan in een klein plaatsje waar ik met Matthew de bikes omruil en ik het vanaf daar met 250 cc zal doen. De 250 heeft een stuk minder power en is ook een stuk minder vergevingsgezind dus hierna is het voor mij een stuk harder werken. Ik rijd achteraan de groep een tijdlang en dat betekent veel zandhappen van al het stof dat de motoren en quads achterlaten. Op sommige momenten is het zicht niet meer dan twee meter, wat voornamelijk gevaarlijk is bij de bruggetjes waar in het midden geen pad is (en je dus vooroverkukelt als je hier met je voorwiel in terecht zou komen). Op een gegeven moment rijd ik achter Sebastiaan die slipt in de bocht en erna uitbreekt naar de afgrond. Terwijl een voorwiel over de rand bungelt en hij om mijn hulp roept gooi ik mijn motor neer en houd de quad vast terwijl hij er van af kan klimmen zonder dat de quad de afgrond in duikelt. Samen trekken we de quad weer terug en vervolgen onze weg naar beneden. Beneden eten we een ijsje en wisselen weer van bikes. Dan gaat de weg terug naar La Paz door riviertjes en langs dorpjes. Na een dikke 150 kilometer zijn we terug bij het agentschap en komen we bij van deze geweldige motortrip! Alleen met Boliviaanse veiligheid is een dergelijke trip te maken, want jaarlijks gaan ongeveer 30 motoren en quads de afgrond in. En ik ben blij dat ik heb gekozen voor de “death road” in plaats van Bolivia’s populairdere “world’s most dangerous road” met een mountainbike. Bij terugkomst ga ik uit eten met Thomas en erna naar bed om energie te hebben voor vanavond! Mijn was is vanavond niet teruggebracht en ga daarom in mijn smerige kleren, ongedoucht,  naar Orange waar ik een leuk Boliviaans meisje (Fernanda) tegen kom. Met haar heb ik een openhartig gesprek en ze stelt me voor aan haar vrienden met wie Thomas en ik om 4.00 uur mee gaan naar de afterparty in 484. Om 4.00 uur moet alles sluiten in La Paz en de afterpartys zijn dus “illegaal”. In het begin is alles erg gezellig maar Thomas en ik vertrekken rond 6.00 uur op het moment dat de sfeer omslaat.

1-6 Hangovers at altitude voelen een stuk slechter dan in lekker laag Nederland. Vandaag voel ik me namelijk behoorlijk brak van gisteren en besluit samen met een Nederlandse meid (Marjolein) als twee echte touristen in een sightseeingbus de stad rond te touren. Eerst lopen we langs een markt en stappen daarna de bus in. Terwijl de bus door downtown rijdt hoor je via de koptelefoon wat leuke wetenswaardigheden. Foto’s maken is echter onmogelijk, want ondanks dat er geen dak op de bus zit je kan niet opstaan doordat er allerlei (tv- / elektriciteits- etc.)kabels net boven je hoofd langsschieten. Na anderhalf uur zijn we weer terug en lopen na een bakje koffie nog langs enkele bezienswaardigheden waar de bus te snel langsschoot. Als we dicht bij het hostel zijn splitten we en ga ik naar het coca-museum waar je allerlei wetenswaardigheden over coca te lezen krijgt. Terug in het hostel bestel ik samen met vier Engelse dames een pizza (zij bestellen er eentje van +/- 80 cm doorsnede) en kijk ’s avonds met Bas en Bas en andere een film voordat ik naar bed ga en mijn spullen klaar heb om Crazy La Paz morgen te verlaten…